Punta Arenas- Ushuaia. 

Yeah, de laatste 5 etappes op weg naar huis . ik merk aan mezelf en ook aan de rest vd groep dat er reikhalzend wordt uitgekeken maar de fiets finish. iedereen die ik erover hoor heeft hetzelfde, lichaam en geest zijn moe, het beste is eraf en het mag wel klaar. De 1e 2 etappes zijn respectievelijk 100 en 87 % unpaved, dus trukken. De 3e dag gaat van San Sebastiaan Chile naar Rio Grande Argentinië. De laatste camping/hostel in Chili is op een paar 100 meter van de grens, dan een km of 17 niemandsland met stuiterweg en dan is het Argentinië en weer asfalt. En daar stap ik weer op. De wind is niet geheel en al ongunstig waardoor het fietsen redelijk goed gaat en ik het tot het eind uithou, ca 80 km. De lokale camping is opgeheven en we hebben hotel. Mij best, want bij de laatste Bushcamp is de rits van mijn tent gesneuveld dus de buitentent gaat niet helemaal meer dicht. Met zijn kont in de wind is dat wel te doen, maar het gedoe van tent opzetten, wat wel meevalt, afbreken, gedoe om met 1 werkende hand in zijn hoes te frommelen,  maar vooral en in de tent aan en uitkleden, meestal behoorlijk wat laagjes, pff, zo klaar mee. Gedoe, en ik hou niet van gedoe. Heb de laatse keren als er op de camping een bedje was daar ook steeds gebruik van gemaakt. En steeds prima bevallen. Meestal een basic kamer, soms met douche en toilet en heel soms niet, maar lekker binnen en uit de wind en meestal samen met Louis, want die is zijn tent ook zat. De dag erop voorspelt Rob dat het wel een dagje harken zal worden. En daar is geen woord gelogen aan. Ik word op een gegeven moment letterlijk de weg afgeblazen, gelukkig de goeie kant op, de weg af ipv op, kan me nog net staande houden, die kwam van links, rijg de boel weer aan de gang en 25 meter verderop iets minder hard maar hard genoeg, maar dan van rechts. Komt gelukkig geen vrachtwagen voorbij om me plat te rijden. De lunchtruck is weer zo’n btje halverwege en met veel pijn en bijna nog meer moeite hark ik me die kant op. Ben redelijk voorbereid en heb droge kleding bij me, want ben drijfnat van het zweet en dat wordt bij stilstaan vrij rap heel koud. Met de lunchtruck mee naar de laatste camping van de deze onderneming. Echt hartstikke leuk plekje met leuke vriendelijke mensen. Het is een soort recycle centre omgebouwd tot camping, kreatief met kurk maar dan anders. Ze hebben erg echt van allerlei afval iets leuks van gemaakt. En voor de tenten allemaal tipi’s ( van die Indianen tenten ) en halve schuurtjes, gemaakt. Want, het is pal aan de oceaan en het waait er net iets meer dan als de pest. Ik gooi mijn popup tent de lucht in en die overlijdt ter plekke. Rits vd buitentent was bij de laatste Bushcamp al overleden, nu zie 8k van allerlei tent stokken kanten opvliegen waarvan ik denk, mwah, andere kant toch. Net op dat moment komt mevrouw camping voorbij lopen en ik vraag of er kamers zijn. Die zijn er, hutjes van 600 peso per hut, ik mag er voor mezelf 1 hebben voor 400. Maak mij maar lid. Uiteindelijk nemen Sybren en Anne er ook dankbaar een bed. Met douche en  toilet èn kachel! Stookt het niet warm, maar wel de kou eruit! Blij, want k (r) amperen klaar! Jaren lang met heel veel plezier gekampeerd, maar?? Te oud voor geworden? 

De laatste fietsdag. Het moest er een x van komen en nu is het zover. De lucht is aardig blauw, maar het waait nog als de pest vanuit de kant waar wij heen moeten. En ik wil echt heeeel graag fietsend Ushuaia in. Dus begin in de lunchtruck. En van lieverlee zie ik aan de bomen dat de wind gaat liggen, en het ziet er echt allemachtig mooi uit met robuuste sneeuwtoppen, watervallen, mooi groen, beekjes stroompjes riviertjes, kortom, in de truck zittend krijg ik weer eens echt zin om te fietsen, wil dit, waar ik zo naartoe geleefd heb, zo graag, positief afsluiten. Want, ik ken mezelf, weet dat de shit gaat vervagen en het positieve, ver maar dan ook heel ver in de meerderheid, gaat overblijven. Dus ik laat mijn fiets afladen en fiets de laatste 20 km naar de lunchplek. En dat is adembenemend fietsen wat betreft temperatuur en uitzicht. Wat is dit mooi en wat ben ik blij dat jog even mee te mogen pikken. De afspraak is bij de lunch op elkaar te wachten en dan gezamelijk achte Rob aan richting Ushuaia te fietsen, daar is een soort 4kante arc de triomf waar we weer verzamelen voor de laatste 7 km richting de finish. Die wordt verzorgd door de lokale fietsclub. Die hebben een echte finish boog geregeld, muziekje erbij, onze onverdroten Anneke die lekkere hapjes gemaakt heeft, er is bier er is champagne, er is een podium voor de racers onder ons, er is opluchting, verbazing kortom, alle denkbare emoties vliegen in het rond. Ik, ik ben blij dat ik er ben. Blij dat ik het in mijn leven heb mogen meemaken, ervaar het nog steeds als een voorrecht dat ik de mogelijkheid heb gekregen/ gecreëerd om dit te doen. Maar ben ook  echt heel blij dat het klaar is. Wil wel heel graag weer naar me meisje en d’r leuke clubje. Het was zwaar, soms allemachtig zwaar en dan waren er momenten dat zelfs dat niet de lading dekte, maar, bovenal was het een machtig avontuur met alles wat daarbij komt kijken. En dat heb ik hier de afgelopen tijd proberen te beschrijven. Dekt de lading nooit volledig,  maar geeft wel een beeld van mijn gevoel en beleving en hoop dat het overbrengen daarvan n btje gelukt is. Dank allen voor het lezen, de aandacht en reacties en wellicht tot een volgende onderneming. Fijne kerst en een tof 2017 gewenst! 🤗 

El Calafate – Tapi Aike 127 km en daarna door naar National Park Torres del Paine en Punta Arenas

El Calafate uit is geasfalteerd voor een heel stuk . En dat is het stuk dat ik fiets. Gelukkig wel een stuk waar zat te genieten is. de weg is goed te rijden , de uitzichten zijn mooi over gletsjers en opaalachtig gekleurd water met mooie sneeuwtoppen op de achtergrond . Net na de lunch zie ik een Guanuco vast zitten in de omheining . ziet eruit als net gebeurd . Hij zit op zijn knieën en ziet er nog levendig uit met een blik van wat gebeurt mij nou. ik zou hem wel willen helpen maar ze zijn zo schuw en paniekerig dat ik er alleen niet aan ga beginnen. Hoor later dat Robert, Paul en Cathy ge3en hem los gekregen hebben, maar er zelf niet zonder kleerscheuren zijn afgekomen. maar, hij doet het weer en is een gruwelijke dood bespaard gebleven. Na ruim 90 km gaat het rechtsaf en unpaved. Net een km ervoor komt de keukentruck voorbij, goed gepland, want daarna is de weg dramatisch. 

Ik moet eerlijk bekennen dat het fietsreis gevoel een btje als een nachtkaars aan het uitgaan is. En in het kielzog gaat ook de motivatie om erover te schrijven ook omlaag. (Tussen het vorige stuk en dit zit ruim een week, dus wellicht n btje rommelig) En dat heeft vooral te maken met het feit dat ik de laatste week niet of nauwelijks heb kunnen fietsen. En als ik dan fiets wordt de pret toch wel ernstig gedrukt door de pijn in mijn hand. Die wel wisselend is. Wim en Gerry sluiten niet uit dat er toch een fractuur is, ga thuis maar een foto laten maken en het zien.  Na die dag is het een aantal dagen tot de rustdag in het Torres Del Paine national park, zo goed als alleen maar unpaved en heb ik me dus alleen per truck verplaatst. Dat NP schijnt 1 vd mooiste van Zuid Amerijka te zijn. Ik heb ze niet allemaal vergeleken, maar het is er inderdaad overweldigend prachtig. En je kunt er dus mooie wandelingen maken, maar met veel klimmen en klauteren, en met een versleten knie is dat niet echt aan te raden. Ben er 7 jaar geleden ook geweest, en toen hetzelfde probleem wat net begon. Dus heb ik me beperkt tot lekker relaxen in het restaurant en veel lezen. Als je er ooit heengaat, vergeet niet om geld mee te nemen. Er zijn 2 alternatieven voor kamperen voor het geval het bagger weer is, wat het gelukkig niet is. Hotel, kost $ 314 per kamer. Maar er is voor de wat minder gefortuneerden onder ons gelukkig daar ook weer een laternatief voor, een Lodge met slaapkamers voor 6 personen, 3 stapelbedden, en dat voor het zachte prijsje van $ 90 pp. Een biertje is het restaurant valt ook best niet tegen, ze brouwen het zelf, is ook erg lekker, en kost maar € 10 per glas. 

Na de rustdag is er een geheel unpaved etappe naar de andere kant van het park. Mooie rit met prachtige uitzichten op bergreuzen met sneeuwtoppen en andersoortig natuurgeweld. We kamperen dan op een mooi terrein met geweldig uitzicht en het is ook nog eens lekker zomer weer, kortom, lekker vakantie. We gaan steeds zuidelijker richting en daarme neemt de temperatuur ook af. Ik geloof dat het in Ushuaia zelden of nooit boven de 20 graden komt. De dag daarna is de 1e ca 60 unpaved en de laatste bijna 30 kan ik weer eens fietsen. 

​

Dat gaat naar Puerto Natales. 

​Ben blij weer eens op de fiets te zitten, maar dat is van korte duur. Na niet al te lang verrek ik vd pijn en baal ervan als een stekker. We zitten daar op een camping in de tuin van een Hostal en het is nogal krap en nogal winderig, maar gelukkig ook kamers dus daar neem ik er maar 1 van. De dag daarop is helemaal geasfalteerd. Ben maar weer met Dyclofenac begonnen en dat scheelt de 1e paar uren een heel stukk Maar tegen de tijd dat ik bij de lunchtruck ben is dat wel weer voorbij. Ik spreek af dat ze me oppikken als ze voorbij komen. Dat is na 110 km en lekker strak getimed. De wind is inmiddels strak tegen en het begint te regenen, wat gelukkig niet doorzet. We hebben een bushcamp bij de plaatselijke rodeo van Villa Tehuelches. Daar past mijn tent precies onder aan afdak van een stal en sta daar lekker uit de wind. Wel grappig plekje. We hebben bij de maaltijd een nederlander te gast, Rene, heeft   rondgetoerd met Djoser en Ushuaia een fiets gekocht en gaat naar El Calafate. 

​Gisteren 

 

​koers gezet naar Punta Arenas, waar Pinguin kijken het hot item is. Hartstikke leuk, want 7 jaar geleden gedaan, dus nu maar niet. De 1e ca 45 km is prima te doen, hand houdt zich redelijk en de wind doet mee. Maar als de weg een paar keer naar rechts afbuigt is het heeeeeel strak en heeeel hard tegen en wordt het keihard werken en ben ik er helemaal klaar mee. En ben bij de lunch de truck ingegaan. 

Vandaag dus rustdag en dan nog 5 etappes waarvan ik de 1e 2 niet kan fietsen vanwege geheel of bijna geheel unpaved. Als alles klopt zijn de laatste 3 etappes helemaal paved dus wie weet. ​

Tres Lagos – La Leona 58 km La Leona – El Calafate 107 km 

De laatste loodjes vd 9 etappes zonder rustdag wegen behoorlijk zwaar, want wind, veel wind en heel veel wind, en nauwelijks mee. de etappe naar La Leona is gelukkig niet zo lang en die dag de wind de hele dag tegen. Rij die dag heel de tijd met Rob en dat scheelt, want we kletsen en dat leidt af vd de pijn die het allemaal doet. Rob heeft daar een mooie theorie over, fietsen zit tussen je oren, want het doet pijn en hoeve pijn mag het doen en hoe lang mag het duren . Krijg van hem te horen over de negatieve stemming kwekende ” dame” Judith , maar Jude mag ook ( want dan ben je in de schaduw van Hey Jude ook heel wat, ben meestal niet zo van de cynische, maar deze tenen krommende verdient een uitzondering, hoewel nauwelijks aandacht) een mail heeft gestuurd aan zijn compagnon Wilbert. En in die mail wordt Rob bij zijn enkels afgezaagd en de stompjes de grond ingestampt . Vind het hel rot voor hem, want hij werkt zich, net als de rest vd crew, het schompes en verdient alles, behalve dit. Gelukkig zegt hij dat het meer over hem zegt dan over haar. Hij is na het horen hierover even naast haar gaan fietsen en krijgt dan nog een x de volle laag. ik kom in mijn werk natuurlijk de raarste vd raarste mensen tegen, maar dat er zo’n exemplaar in de groep zit maakt mijn beleving toch anders. mevrouw voelt zich heel wat, want bekleedt een directeurs van dinges weet ik veel functie. haar grondhouding straalt uit dat ze zich verheven voelt boven de rest en dat wij dankbaar mogen zijn dat we in har gezelschap mogen verkeren. En ondertussen de hele tijd scoren, en aandacht zuigen en om bevestiging smeken. kortom, voer voor een goeie psychiater. moet er eigenlijk gen aandacht aan besteden, maar ben allergisch voor arrogantie en vals en gemeen. En dat is hier volop aanwezig. Rob heeft een idee hoe ermee om te gaan.Tijdrekken en Ushuaia halen. mijn tip is netjes denken voor de feedback en het meedenken en verder een prettige reis wensen. Dan is het afgesloten en klaar en geef je geen uite voor verdere discussie. Gaat zo gebeuren geloof ik. Bah, 3 werf Bah en nu klaar.

Bij La Leona kunnen we redelijk uit de wind staan met de tenten gelukkig . Vandaag voldoet de wind aan zijn statistieken,  nl west. En morgen buigen we de 1e 70 km naar et westen af, dus is de teneur aan tafel; morgen 1e stuk wind mee. ik ben van het eerst zien dan geloven en krijg helaas gelijk. Morgen is inmiddels gisteren en de wind is gedraaid en de 1e 40 km hard en tegen. Daarna neemt ie iets af en wordt zelfs af en toe mee. Maar dan ben ik inmiddels kant en klaar. Was gisteren al moe met een M! en vanmorgen wel redelijk hersteld, maar bij lange na niet genoeg. Is wel een verschil met het begin vd reis en hoor ik meer om me heen.  zelfs de echte sporters vd voorhoede worden moe. Louis bijv, heeft marathon gelopen, 3 uur 9 minuten als snelste tijd, de 11 steden tocht geschaatst, gefietst, geskeelerd, en op de autoped gedaan, 3x de 200 km Weissensee geschaatst, kortom, een sporter open top. En ik met mijn paar uur per week fietsen, roeien en btje fitness, en dan allebei deze reis doen maakt dus een wereld van verschil. In de 1e periode werd ik per dag beter, nu is het beste eraf en wordt het minder. Heeft wellicht ook met mijn hand te maken en het niet halen van mijn doelstelling, Ushuaia halen zonder in de truck te zitten, kortom vele factoren spelen een rol, maar voel gewoon dat het n btje op is. Als ik nu na een km of 65 bij de truck ben heb ik de keus allang gemaakt, genoeg voor vandaag. Heb het vanmorgen weer eens zonder Dyclofenac geprobeerd, ai, foute keus,  verrek vd pijn. Ondanks de 2 hanschoenen over elkaar, uitstel van executie. Verrek vd pijn en maakt het er niet leuker op. Het begin vd etappe is een redelijk saai stuk, maar dan komen de gletsjers en knalblauwe gletsjer meren en rivieren in zicht, ook adembenemend! 

Inmiddels aangekomen in El Calafate. Ben daar in 2009 geweest , herken het nauwelijks terug, uit zijn voegen gebarsten. Wel leuk plekje kwa camping, btje achteraf maar op loopafstand van centrum. Samen met Louis een kamer genomen voor het vakantie gevoel. Bijna de hele groep is vandaag naar de Perito Moreno gletsjer toe. die heb ik al gezien en nog wat foto’s van op facebook gezet, want het is wel vreselijk mooi. Morgen weer op weg met een stuk unpaved dus weer truck. Op naar de finish. ondanks, maar vooral dankzij alles blijft het genieten, maar kijk uit naar het einde. 😉

Coyhaique – Puerto Ibanez 118 km Puerto Ibanez – Perioto Moreno 109 km Perito Moreno – Baja Caracoles 129 km. Baja Caracoles – Las Huquertas 109 km Las Huquertas – Estancia La Angostura 83 km Estancia La Angostura-Estancia La Siberia 67 km Estancia La Siberia – Tres Lagos 93 km 

De eerste van een serie van 9. Om reden dat de 1e 2 dagen we ons nog in de bewoonde wereld begeven en daarna het grootse niets induiken. Volgens Rob komen we in die 7 dagen 1x een dorpje tegen met een stuk of 20 huizen en dat is het dan wel. Het schijnt dat we wel een paar keer op een boerderij slapen. En daar schijnen ze ons zelfs wel biertjes te willen verkopen . ga het zien. Vandaag steek ik de vlag uit. Hele dag gefietst ! En hoe. nou, de hand gaat wel pijn doen maar blijft te behappen en wordt dan niet pijnlijker. Dus dat vind ik wel goed nieuws . Is wel kwa hoogte een pittig dagje. We gaan van ca 350 naar 1400. En dan weer terug. benen moeten duidelijk ook weer wennen. beginnen vrij stroef maar als bij ca km 50 de pittigste klim begint, kom ik daar vrijwel moeiteloos overheen. Maar nu, dezelfde avond, doen ze knap zeer. Lijkt wel meer dan in het prille begin van deze expeditie. Ging net na het eten nog even naar dorp om wifi te zoeken, niet gevonden, op de fiets, poeh, au. Morgen trouwens de hele dag unpaved en volgens Rob shitty , dus dat ga ik niet doen. Lijkt me vrij onverstandig. Val trouwens vandaag wel in de prijzen. de hele weg door lijkt we geplaveid met de meest prachtige uitzichten en vergezichten. het is heel erg groen. ben nog nooit in de Alpen geweest, maar daar doet het me wel aan denken. verwacht ieder moment een rondborstige dame met een paarse koe en een grote reep chocolade . Zo’n soort landschap dus, en bepaald geen straf om doorheen te rijden. Met af en toe nog een klein meertje en soms een wat groter, rivieren die hun weg zoeken en dat alles met de prachtigste sneeuwtoppen op de achtergrond, en soms lijkt het binnen handbereik . heb gisteren weer s een foto poging op dit weblog gedaan, helaas, no go. Ga ze wel weer op het smoeltjesboek zetten. 

Dat pretty shitty van Rob was een understatement van jewelste, wat een ontiegelijke kutweg. heb zwaar te doen met de mensen die m fietsen en bij aankomst is iedereen die ik er over hoor dan ook zwaar kapot. het begint met een klein stukje vlak en asfalt en dan gaat het steil omhoog, maar eerst even een Chili uitreistempel halen. het is niet echt heel duidelijk aangegeven en de truck waar ik inzit rijdt er voorbij , en de 1e groep fietsers volgen braaf, die steile klim op. en kunnen dus weer terug. Gaat soepeltjes , geen staking dit keer. de rest van de weg is ene grote grind en hobbel bak. Ben blij dat ik in de truck zit. De camping in Perito Moreno is ok en vlak bij het dorp. Kan ik nog ff met me liefje bellen, want de komende 6 dagen het niemandsland in zonder internet. Heeft zo zijn charmes, maar contact heeft er meer.  

Dag 3 dus weer helemaal gefietst, met pijn maar te doen. En het weer is prachtig, Rob heeft het nog nooit zo mooi gezien en warm gehad in Patagonië , en is hier voor de 6e keer ofzo. En het is wel voornamelijk Pampa, maar nog wel heel kleurrijk en inde verte nog regelmatig sneeuwtoppen die tikkertje spelen met wit gewatteerde wolken, omring door wat sluierwolken, kortom, prachtige lucht en dik genieten. En bij de opgeheven camping waar we slapen is nog wel een hotelletje, en we mogen gebruik maken van douche en toilet. En,  van het gekoelde bier. O ja, onderweg nog wel iets bizar gezien. het sterft er letterlijk en figuurlijk van de sprinkhanen. er ligt een roodbruin bloedig plakkaat van zeker een cm dik, meters breed en kilometers lang van sprinkhanenlijken. En er lopen er heel wat rond, me niet duidelijk wat ze aan het doen zijn, rouwen? afscheid nemen? kanibalisme? Ze worden denk ik wel erg verdrietig van zoveel dode soortgenoten, want regelmatig probeer ik er 1 te ontwijken die dan in een vlaag van suicidaliteit alsnog onder m’n voorwiel springt, krak en weer een lijk. Guanacos, nu we toch pp de morbide toer zijn, leven hier ook in het wild. een soort lama achtige met een langere nek en hoger op de poten. ze zijn behoorlijk schuw, als ik aan kom fietsen en nog best ver weg ben raken ze al in paniek, schieten dan de weg over naar de kant waar soortgenoten zijn, dan nig een meter of 10 berm en dan een hek. springen ze soepeltjes overheen, maar gaat niet altijd goed. Wellicht in het donker of bij nog grotere paniek, springen ze niet hoog genoeg en blijven dan met 1 of 2 achterpoten in het hek, soms prikkeldraad, hangen. En dan komen ze vaak Niet meer los en is het wachten op magere Hein. En dat zal dan bets wel een paar dagen duren. Wel een heel triest gezicht en gruwelijk om zo aan je einde te komen.  

De volgende etappe is een zeer wisselvallige. We starten de dag met prachtig weer en zitten heerlijk in het zonnetje te ontbijten. Lijkt wel vakantie. En zo voelt het ook. En tot aan de lunch gaat het cresendo. Geen vuiltje aan de lucht. Wel is het uitzicht wat 1toniger geworden. maar mag mijn pret geenzins drukken. als ik zit te lunchen gaat het waaien, de goeie kant uit. dat is helaas van korte duur. als ik weer op de fiets zit is het een redelijk pittige zijwind. maar nog redelijk te fietsen. Maar langzaam maar zeer zeker vernedert dat. Hij draait naar voren en neemt in kracht toe, en niet te weinig. op een gegeven ogenblik ligt met veel pijn en nog veel meer moeite mijn ” snelheid ” op wel 8 hele km’s per uur.niet dat ik haast heb, want het is tenslotte vakantie, maar ik moet er nog bijna 30 en dan ben ik, bij leven en welzijn, niet voor het eten binnen . ik hoop maar dat het op het eindpunt ook stormt en ze zich zullen bedenken dat dit voor de achterhoede geen doen is. Bingo! Als mijn km teller 91 aangeeft zie ik de truck komen. Pfff,  ben ik daar ff  blij mee zeg. En val nog meer in de prijzen, want het einddoel beschikt over kamers met douche en toilet, een lekker groot binnen waar we allemaal mogen eten, doet u maar een biertje erbij, ikke toch weer blij. Morgen is er een teamtijdrit, en de 1e 48 paved en daarna unpaved en de 2 dagen daarna vooralsnog alles unpaved. Tenzij? 

Niets tenzij dus voor morgen, hetgeen reeds getransformeerd is naar vandaag. Zit in een tuin van een prachtige Estancia,schapenfarm annex medium luxe slaapplek, $90 voor een 2 persoonskamer, Mungo Jerry zingt me vanuit de truck in the simmertime toe, de zon schijnt, het waait maar een warme wind,nog, kortom, had ik nog maar wensen. Vanmorgen het eerste deel gefietst,zoals verwacht met de wind  mee. 48 km in krap 1,5 uur. En dan moet ik soms nog stoppen met trappen ivm gebrek aan weerstand. Dat stuk is het circuit voor de teamtijdrit. 7 teams doen mee, allen  gefinisht tussen de 1 uur 8 en 1 uur 1. En gezamelijk commentaar: had ik maar een zwaardere versnelling gehad, want dan, nou ja,bijna allemaal. Winnaars zijn Rogier en Johan. Aansluitend is de lunch, want het is al zeker 10 uur. De lunchtruck is er trouwens niet, die zijn met chef Anneke naar een stad ergens verweg, boodschappen doen voor de komende 3 dagen. ook voor het team is deze fase afzien. Hoewel,  vooral voor het team. ik had me ingesteld op dagen lang niks, er daar is nog niks van terecht gekomen. Nog dagelijks douche toilet en mogelijkheid tot een bed en, ook niet geheel onbelangrijk , biertje, jammie. Kortom meer vakantie dan afzien. Wel benieuwd wat de komende fietsdagen gaan brengen. volgens Rob wordt er aan de weg gewerkt, maar geen idee tot waar klaar. En unpaved ga ik echt niet fietsen. van de week na 130 km asfalt kon ik links niet eens remmen. Zal wel thuis worden voor dat helemaal gaat genezen, maar ga ook niet tot Usuhaia in de truck. 

Gisteren naar La Siberia gans unpaved dus niet gefietst. ook voor het Eerts sinds een tijdje een regenachtige dag. niet hard, maar genoeg omnat te worden. Er stond gelijk mt ons een rijdend hotel, Rotel, en volgens hun info is nar La Siberia heel unpaved en daarna tot aan El Calafate geheel geasfalteerd . volgens de vrouw vd receptie was dat niet zo.ga het zien.La Siberia doet zijn naam eer aan. Ziet er vrijvervallen uit. het blijkt 2 jaar lang aan wegwerkers verhuurd te zijn. maar de wegwerkzaamheden zijn gestaakt omdat de pro leeg is. Gegraaid naar alle waarschijnlijkheid . of is dat cynisch? ben nog steeds liever naïef dan achterdochtig, maar soms…Er is wel een binnen en Anneke an in de keuken koken dus dat is ook erg prettig voor haar. Maar ik vind het al met al een wat troosteloos aanzien. kamers?, nee, er zijn geen kamers. de man in kwestie is erg aardig en belangstellend. En dan zijn er ineen wel kamers. Ff kijken, mwah,gaat. Hij vraagt $45 en dat is echt te veel. voor een matig badkamertje en 2 minder dan matige bedden. Maak hem duidelijk met behulp van Sylvia, die een btje Spaans spreekt, dat we 2 dagen geleden beter hadden, vor veel minder. Of ik een offerte wil doen.Bied 20. Uiteindelijk komen we uit op 15 $ pp. nog teveel, maar heb gen zin in buiten in de blubber dus alla. Is 230 Arg. peso. Bij het afrekenen de volgende ochtend heeft hij niet terug van 300 en is 200 ook goed. De prijs van 2 dagen geleden. Het weer knapt nog een btje op dus uiteindelijk in een schraal zonnetje lekker m’n boek uitgelezen,binnen lekker gegeten, spaghetti Argentina, ben de drukte vd groep best wel zat, plus dat er een ” dame” een akefietje heeft met 1 vd crew en al dagen dat negatief in de groep aan het  uitspelen is, en dat komt m’n neus uit en als ik wat van ga zeggen gaat ze geheid rellen , en daar heb ik geen zin in dus trek ik me wijselijk terug en begin een nieuw boek. ook veel boeiender dan steeds dezelfde verhalen. En vandaag naar Tres Lagos met een  verrassing. dorpje met een prima camping, schone douche en wc, winkeltje met drinken en! Wifi. Heeft Hanneke net avonddienst, hopelijk morgen vroeg ff contact. de 1e ruim 40 was unpaved, daarna opgestapt en geprobeerd met 2 paar handschoenen over elkaar, scheelt wel iets. Weer is leker, leuk  tuintje, redelijk zonnetje, kortom, het leven is goed. En de komende 2 dagen asfalt dus fietsen! Later!

Bariloche – Coyhaique ca 750 km

​Deze x een serie van 7 dagen totaan de volgende rustdag. Daarvan heb ik de 1e dag helemaal gereden. Hand gaat wel zeer doen maar kan ‘m goed bewegen. Ik ben inmiddels 7 dagen verder en geen idee meer van de route. Het is nog Argentinië, zit inmiddels in Chili. Ik weet nog wel dat ik heel blij was weer te fietsen en dat het op zich best lekker ging. Hand is op een haar na gevild en zal wel goedkomen. NOT!! Na niet al te lange tijd begint de pijn weer te keren. Niet dat het niet te verdragen is, want wel, maar het wordt allengs zachiesan erger en geen idee waar de finish daarvan ligt. Uiteindelijk in Los Bolson aangekomen met een pijn waarvan ik denk dat als het niet erger wordt, ik ermee kan rijden. De volgende ochtend begint in mineur. ( en toen ging op mijn scherm paars over in zwart???) Allereerst met gespetter op de tent. Hmm. Voorbode voor onheilspellende dagen. Die nacht blijkt de camping door dieven bezocht te zijn. 2 fietsen gestolen. Van Suiss Paul en onze eigen Louis. Je gunt het niemand, maar hij staat bij mij wel heel erg achterin die rij. Er zijn 2 fietsen over. Een mountainbike van Roberto de ex chauffeur. En die van Jos dos.  Om onduidelijke redenen ( bier hoor ik hem later vertellen ) door Down Under Tim gekocht. Zijsprong.  Ik zou van Louis brede 29 inch banden krijgen voor meer unpaved comfort. Blijken net niet te passen. Grrrrr.  Ook alle andere aanwezige banden, net te breed of te dik. Met Rob erover gehad,  wellicht 1 van die 2 mountainbikes proberen. Is nu ook klaar dus. Ben er helemaal klaar mee en als de weg shit is ga ik maar de truck in. 

De 2e dag is het eerste stuk van ca 69 km paved.  Tot de lunch plek. De voormalige residentie van voormalig bankrover en filmheld; Butch Cassidy. Blijkbaar zonder Sundance kid. Dat was nog uit de tijd dat gemaskerde en gewapende mannen en/ of vrouwen een bank binnen renden en de kas opeisten. Dat bleek toch n btje teveel gedoe en gaf ook zo’n rommel. Tegenwoordig ga je met stropdas of mantelpakje ( ben je al bijna boven verdenking verheven ) achter een pc met cijfers goochelen en geld wegmoffelen. Èn, je wordt niet neergeschoten, maar komt er gewoon mee weg. O ja, dit gaat over fietsen en niet carrière maken. De eerste ca 30 km gaat nog wel. Hand doet pijn, benen willen niet echt, maar dat komt nog wel. Dus als de keukentruck me een lift aanbied weiger ik vriendelijk en heb ik 10 km later spijt!! Hand is niet meer om te harden en benen gaan steeds slechter. En het af en toe druppelen is overgegaan in echt regenen. Heb dat gelukkig redelijk voorzien en maatregelen getroffen. Regenjas en broek en waterdichte sokken. Heb overschoenen maar passen niet of nauwelijks. Hanneke heeft nieuwe naar Salta gestuurd. Worden over ca een maand verwacht. 😏 Die sokken zijn wel al redelijk oud en op het laatste moment ingepakt,  maar doen het nog goed. Wel natte schoenen maar droge voeten. Na de lunch gaat het pas echt regenen. Om, naar later blijkt, voorlopig een uurtje of 48 niet meer te stoppen. We camperen in een national park. Gelukkig met faciliteiten. Waaronder een barretje met lekkere biertjes  ( wel €4 per stuk, maar leef maar 1x en da’s net nu) en een kachel. Er staan al heel wat tenten, ik besluit te wachten of er een alternatief voorbij komt. BINGO! Goeie keus. Als vanuit het niets is er ineens een hut met 6 bedden. En ik heb er 1. En daar ben ik heel blij mee. Het is wel wat door de blubber ploegen om er te komen maar dan is er een soort van maxi iglo met houtkachel en dekbedden. Lekker geslapen. De volgende ochtend regent het nog steeds even enthousiast. Pffff.  We moeten met de fietsen terug naar de weg om ze daar op de daken te zetten. Dat ivm laag overhangende takken. Tegen de tijd dat de trucks er zijn en alles is in en opgeladen,  is iederen zeiknat en koud. We zitten met 7 mensen en 5 voorwielen redelijk opgepropt, maar goed te doen. Mazzel dat we vanavond hostel hebben want dat scheelt boodschappen voor 35 ofzo hongerige gasten. En dat scheelt tijd maar vooral ruimte, want die boodschappen gaan daar waar wij zitten. Proppen dus. Er wordt geen boodschappen gedaan omdat we de grens overgaan naar Chili . En die doen om mij onduidelijke redenen moeilijk over de invoer van voedsel. De 1e x wist Bike-dreams dat niet en hebben ze voor ca € 1500 aan voer de vuilnisbak in staan proppen. Wil je niet. Er is al kennis van genomen via Bike-dreams nederland dat er stiptheidsacties zijn bij de grens. Klopt. We arriveren er ca. 1200 en volgens een lijstje is de volgende shift van 1600 tot 1630. Ze beloven wel dat iedereen die binnen is geholpen gaat worden en niet stipt om 1630 de boel weer gesloten gaat worden. en ze houden woord. Wel moet alle bagage eruit en worden alle tassen en koffers doorzocht. Als we uiteindelijk door zijn is er nog steeds een groepje fietsers niet binnen. ik hoop maar voor ze dat ze niet over 5 minuten komen en dan uren moeten wachten. Dat blijkt iid niet te hoeven. Ype blijft achter en ze mogen door. 

De overnachtingsplek in Futaleufu is een leuk hostel. Rekenen kunnen ze goed. Biertje € 7. Gaat goed zei de dokter, andere been mag er ook af. 😊 Bij de buren blijkt dat later minder dan de helft. Het regent nog steeds en het is koud. Morgen bushcamp met nix, joepie. als ik morgen wakker wordt en uit het raam waar ik onder slaap kijk, zie ik dik grijs boven en regen. IK WIL NIET! is de overheersende gedachte. Denk niet in problemen maar in oplossingen , ben ik fan van. Oplossing: hier blijven, nachtje bijboeken, hopen op morgen beter en vervoer regelen. ik ga naar beneden, daar zit Anton, onze deelnemer uit Slovenië . ik vraag of hij zin heeft een kamer te delen. Hij kust bijna spontaan mijn voeten, want, ook heeft geen zin maar was hier niet opgekomen en vindt het ” geniaal”. Als ik een rondje maak zijn er wel meer liefhebbers en zijn we uiteindelijk met 10. Lekker vakantiedagje van gemaakt met koffie en taart, dan is hetwel tijd voor lunchen met een biertje, ff uitbuiken op bed en boek lezen en savonds lekker uit eten. Tussen de bedrijven door wordt vervoer voor morgen geregeld. Keuze uit particulier voor  $100 pp of openbaar en dan is het ca 30 pp. Grappig om te merken dat er 2 zijn die persé voor zeker willen gaan en vinden dat de rest er te makkelijk vanuit gaat dat het gesmeerd zal lopen, want, dit is geen Europa. We moeten 1x overstappen, half uurtje wachten op de volgende en worden voor de deur van het volgende National Park afgezet . En uiteindelijk nog geen 15$ pp. Goed geregeld, en het is weer droog met een zonnetje. 

Als we de volgende morgen het NP verlaten moet de truck iets uitwijken naar rechts en zakt de weg onder het voorwiel vandaan , net bij een riviertje. oeps. Hij blijft gelukkig hangen, de lunchtruck zit er nog achter en die kan m eruit trekken. Stukje verderop worden we ineens bijna vd achterbank gecatapulleerd , auto achterop gereden. die zit behoorlijk in de prak, truck heeft er nix van. Als we aankomen bij de camping vd dag, gesloten. Blijkt later vanwege instortingsgevaar vd omgeving te zijn. Wel een goeie reden. Ca 30 km verderop is  nog een camping , ook gesloten. Als we terugrijden zien we Rob fietsen, die ziet een boerderij, belt aan en we mogen op het land staan,  geen enkel probleem. Kom daar eens om in ons landje met 2 trucks en een stuk of 35 tenten. 

Inmiddels gisteren in Coyhaique aangekomen , plaats vd rustdag. ik rij nog steeds met de truck mee. Het weer  is zo zo en zin in vakantie en de camping is ook redelijk matig. Heb een appartementje kunnen regelen wat ik deel met Anne, Bart en Margret . Leuk stadje lekker dagje gisteren, net met Anne boodschappen gedaan bij de bakker, heerlijk ontbeten, de zon schijnt toch, kortom, top. En in overleg met Wim, ook arts, begonnen met Dyclofenac en sinds vandaag gaat hand stuk beter. Morgen fietsen?  

Chos Mallal- San Carlos de Bariloche ca 650 km

Waarvan ik er maar heel weinig gefietst heb. Niet zoveel te melden dus, aangezien dit een fietsbroek is. Toch een paar uitzonderingen. Bij wijze van uitzondering ff kort antwoord op een vraag van Henk over mijn fiets , die ik ongeschikt verklaard heb voor deze trip. Dat heeft vooral betrekking op de laatste weken de unpaved delen. Die zijn talrijker geworden en dat blijft zo tot het einde. Mijn tip aan Henk, ga je oriënteren bij de vakantiefietser. Heeft uiteraard ook een website. En heel veel ervaring.  Echter de mensen die ik ken en er gekocht hebben zijn buitengewoon ontevreden over service en nazorg. Als de koop gesloten is kun je het verder wel bekijken. Paar dingen die ik anders zou doen. Geen 2.8 inch maar 2.6 inch frame. 2.8 kost meer kracht en hier zowat geen onderdeel voor te koop. Wat ik echt ontbeert en hier dus niet kan kopen; een geveerde voorvork. Ik zou welicht zelfs een mountan bike overwegen, ben geen liefhebber vd zit. Verder heb ik 42 mm brede banden, voor de meeste unpaved te smal. En te weinig grip. En als ik er lucht uit laat lopen krijg ik  stootlekken. Wellicht zijn er stevigere binnenbanden te koop . Wellicht zijn er nog meer dingen die de vakantiefietser je aan kan raden.  Ik heb overigens een Rohloff naaf erg tevreden over. 

De 1e dag heb ik geheel in de truck gezeten. Knap daar niet van op. Die dag is vooral gekleurd door Charlie, te winig water bij zich, iets te drinken aangenomen uit een auto, Gatorade, en daar heel ziek van geworden. Was al wat uitgedroogd, is gaan overgeven en fietsen en overgeven en fietsen en uiteindelijk heel laat door Sybren, gaan zoeken met een taxi, gevonden .  Komt doodziek en heel erg uitgedroogd op de camping aan. Gerry is zowat de hele nacht met hem bezig geweest. Als ik hem smorgens in de wc tegen kom vertelt hij 4 liter gedronken te hebben, maar nog niet geplast. Zoveel te kort dus. 

De 2e dag begint met een lange pittige klim waar ze 2 jaar geleden letterlijk vd weg geblazen zijn. Om die reden is ontbijt 1 malig om 0600 uur. Koud! Na die klim is er en mooi stuk door een bos met apenbroodbomen. Nooit van gehoord, maar schijnen hun naam te danken te hebben omdat apen er hun weg naar boven niet kunnen vinden. Ik rij mee tot de top met de keukentruck. Als we daar uitstappen waai ik al zowat uit me jas, en zeker geen tropisch windje. Anneke maakt heel lief binnen wat broodjes voor ons, er zijn er nog 2 meegereden , ik eet snel wat en ga op pad. En al na een km spijt, maar dan is de truck al weg. De weg is heel slecht en dat doet erg pijn aan mijn linkerhand palm,  ligt open en licht gekneusd. En daardoor kan ik mijn stuur niet goed vasthouden en dat geeft het gevoel geen goeie controle te hebben en ik voel al mijn spieren verstrekken en in mijn kop zit steeds, niet weer vallen! Kortom, niet tof. Na een km of 10 ga ik op een mooi uitzichtpunt zitten, wil op de lunchtruck wachten. maar na een kwartier wordt het wel erg koud en stap ik maar weer op. het is wel heel erg mooi, maar ik moet echt daar stilstaand van genieten, fietsend is dat te link. Na 28 km klmt de lunchtruck en rij ik de rest mee. De volgende dag begint met 27 km paved en dat gaat goed. Lekker glad, geen wind en lekker relaxt fietsen.Dag daarna begint ook met paved en dat ging gisteren dus zal vandaag toch ook wel lukken. NOT! Het waait als de pest en de weg is redelijk hobbelig, kortom werken en mijn hand, die wat beter is gaan voelen, gaat erg pijn doen. Weer op de truck gewacht, maar weer koud. Gelukkig vind ik een bushokje waar ik uit de wind, op mijn telefoon een boek lezend, kan wachten en dat is goed te doen. Ik leg mezelf op pas na Bariloche, als de hand helemaal klaar is, weer te gaan fietsen. dan maar vanuit de truck genieten.en dat is gelukt. We zijn in Bariloche aangekomen gisteren, en! traktatie, geen camping maar hotel. Onderweg heelveel moois gezien waarvan foto’s opfacebook staan. En, goed nieuws, Wim ( de gevallen Belg met heup fractuur) en Sylvia zijn terug. Tevens zijn Oebele en Cathy aangeschoven en gaan Jos dos , Tim en Italio weg. Hopelijk vanaf morgen weer een fietsverslag.  👐👋

SanCarlos – Bushcamp ruta 40 118km Bushcamp ruta 40- Malargue 136 km Malargue Buta Billon 115 km Buta Billon – Barrancas 101 km Barrancas Chos Malal 94 km

Het begin in San Carlos is veel belovend, blauwe lucht, lekker weertje, kortom, geen vuiltje aan de lucht. Ik rij het eerste stuk met een groep mee, tegenwind dus datis wel lekker, maar ben het na 10km wel zat om naar een achterwiel te staren om niet onderuit te gaan en laat lopen. Stukje verderop gaat het ook redelijk omhoog en ook best lang. Voel dat ik geen goeie benen heb. heb al een poosje het gevoel dat het  niet draait daar beneden. LIJKT wel of mijn zadel gezakt is, maar volgens Ype is dat in principe niet mogelijk. Van boven gaat het ook niet goed, dreigende wolken pakken zich in de niet al te verre verte samen en het wordt ook kouder. ALS het begint te spetteren pak ik maar uit voorzorg direct goretex jas en regenbroek. Dat blijkt al vrij snel een goeie keus. Het gaat regenen en niet  lang daarna hagelen. EN niet van die hele kleine steentjes, maar zowat 1 cm doorsnee. EN met de wind erbij om dat extra hard aan, doet echt serieus pijn, en geen schuilplaats te bekennen. O, wacht, ik zie de lunchtruck staan. Een hagelstenen knalt vlijmscherp me linkeroor in, au!, en zakt naar binnen en smelt. Lekker hoor  die   elementen !  Ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar pers er een forse sprint uit. Pff! Verkleumd werk ik een paar broodjes naar binnen. 10 meter verderop begint deel 2 vd dag, unpaved, ziet er zanderig en vochtig uit en zal wel zuigend.  De truck zit al behoorlijk vol, ik ben koud, moe en ga ook nog binnen. Als ik weer uitgerust en opgewarmd ben ziet het er buiten ineens weer een stuk beter uit , ik krijg de kriebels en ga terug naar buiten en spreek af dat ik ga fietsen en als ze voorbij komen ik besluit wat te doen. Het begin gaat redelijk, dan wordt de weg wat slechter en zwaarder, pfff, spijt. Geloof  ik. het gaat ook omhoog. benen voelen wel beter dan vanmorgen . Maar als de truck nu komt stap ik in, maar die komt niet. De volgende 5 km gaat het een stuk beter, weg is redelijk, weer lijkt op te knappen en ik voel me wel ok, en de truck komt voorbij en ik zwaai dat ik doorrij. Het is ook nog maar 😊 een km of 35. EN tijd zat. 10 km voor de finish is alles anders. Eerst een paar korte maar fikse klimmetjes op een veel slechtere weg. En het wordt warm. Dus kleding uit en onder de spin gebonden. Stukje verderop, sanitaire stop, Shit!  jas hangt te bungelen , broek weg. Ik kijk terug de weg op en zie iets liggen, rij terug omhoog en ja hoor, daar ligtie , gelukkig maar een halve km ofzo. De weg is ondertussen bar en boos en ikke, het beste is er al een poosje af. nog 5, nog 4, uiteindelijk kom ik om 1830, na precies 7,5 zadel uren,  in het bushcamp aan, waar de maaltijd al genuttigd wordt. Ben te moe om honger te hebben, dus eerst tentje klaarmaken voor de nacht. Schuif wat voer naar binnen……… En toen kwam 2e bakkie koffie, best binnen te houden, met wat lekkers, nuttig dat op een terrasje, ga dan terug richting hotel ( de bedoelde camping is opgeheven en dit is een prima alternatief) zit me al fietsend te bedenken goh, heb weer energie, voel me best goed en nog geen seconde later lig ik me toch op me bakkes! Ik zie een verkeersdrempel zonder ronding over het hoofd terwijl ik net tegen mijn gewoonte in maar 1 hand aan het sturen heb. Val naar rechts en schuif met blote arm over het behoorlijk korrelige asfalt,  en de binnenkant van linker dij duikt het stuur in, linkerhand ligt binnen in ook open en  doet best zeer, geen idee wat die gedaan heeft. IS de 2e val van deze week. 1e in een grindbak van 6 meter breed en 20km lang waar ik mijn voorwiel ff in kwijtraak. Jas aan en lange broek dus niks geschaafd, hoewel later btje bloed aan ellebogen en heup, en, uiteraard, vol op de afgeschreven knie. Kortom, zit er mentaal ff niet zo lekker in, dus ga ernstig samenvatten. Had wat aantekeningen die ik verder niet uitwerk:

Volgende dag truck in km of 30 daarna weer fietsen. Na de lunch zo’n vreselijke tegenwind dat het en niet leuk meer was en pijn ging doen. Wel door Ype mijn zadel hoger laten zetten. Voelt stuk beter. Aankomst in een dorpje met camping met douche. door de lift redelijk op tijd, lekker gedoucht en met Louis in dorp een Cerveza Negra gescoord, jammie. Daarna weer heerlijk gegeten en zo is het al met al toch een goeie dag geworden. ben blij met mijn keus voor de truck ipv doorgaan met afzien met tegenzin.

Volgende dag vergelijkbaar scenario. het begin is nog  wel te doen, maar algauw is dat wel klaar. Het gaat omhoog tot km 41 en heel veel wind en meest tegen. Rij een stukje naar beneden, trap me kleurenblind en de tandjes èn ongans, en de teller geeft 8 kmph aan. ☹ Tegen de tijd dat ik er 35 gedaan heb is het beste er wel zo’n btje af. dan is de top nog 4 en dan daarna nog meer dan 25 tot de lunchtruck. Vind ik wel een duidelijk verbeterpunt voor de organisatie. 0800 ontbijt, me leeg rijden en dan pas om 1500 lunch, niet tof. De snelle sterke mannen zijn er zeker 2 tot 3 uur eerder. En hebben vaak het voordeel dat de wind pas laat start. Op 37 komt de andere truck voorbij en vraagt of ik een lift wil, graag. met de ervaring van gisteren in de zak is het een stuk makkelijker me eraan over te geven. 

Na de lunch veel unpaved, wind gaat eerst wel later af en toe strak tegen. zadel weer iets hogen,  fietst  beduidend beter. Draai rond ipv vierkant en de benen doen wel zeer, maar anders. Ik rij door want er komt een afdaling. als die goed loopt, ok, anders ga ik de truck in. hij loopt, de truck komt voorbij en ik geef aan door te rijden, je raadt het al, de rest vd afdaling Werken, met een W. Want de wind draait, vol tegen. Totaal totall loss kom ik op de camping. daar zijn ook bedjes vertelt Gerard. 1e impuls, nee. Ben echter weer te moe om honger te hebben en denk fuck off, doe mij een bed. met super douche, en daarna lekker geslapen. Helpt. Heb wel gelijk om mezelf in te dekken tegen Ype gezegd dat ik morgen tot aande lunch meerij. Is dat vast duidelijk. Volgende morgen lekker dagje zo te zien. als we ( truck zit vol met 8 mensen, voorwielen en tassen, krap dus)  echter bij de lunch stop ligt er sneeuw en waait er een meer dan frisse vrieswind. Maar, alla, we zijn op de top, 2600 meter en gaan terug naar 1000! Lekker dalen dus. NOT. Die top is nog 10km verder en doe ik een dik uur over! Tot 2x toe vol de kant ingeblazen en mezelf met  1 been in de kant moeten verankeren om niet omgeblazen te worden. En zit ik me de tering te werken, komt Rogier voorbij, hoi, en zoef! Goed voor de moraal. Is wel 1 ding wat heeeeel duidelijk is, mijn fiets is absoluut ongeschikt voor dit terrein. En ik ben er ook niet zo goed in, hoewel ik geen vergelijkingsmateriaal heb met een andere fiets. Uiteindelijk kom ik op de echte top en kan het echt naar beneden, met ingeknepen remmen, want slip en val gevaar. Redelijk ok kom ik beneden , geen camping dus, goed hotel, lekker gegeten, goed geslapen en met goeie moraal de rustdag in totdat….. Vrees dat het morgen ( 160 km) geen fietsen wordt. Overigens zijn we sinds eergisteren officieel in Patagonië. Daar stikt het vd ramen, en ze staan altijd, allemaal, geen 1 uitgezonderd, tegen elkaar open. En zodoende tocht het hier altijd als de tering en altijd de verkeerde kant uit. Bijna 😓 

Ps. Ben net wel prima de luxe geholpen met verbinden door dr. Jos dos. niet mijn favoriet, maar bij deze heel erg bedankt! 

Mendoza-San Carlos 144km

Na 2 rustdagen in Mendoza, nix bijzonders over te melden, vertrekken we vroeg, want lange dag, richting San Carlos. allereerst een km of 30 met veel links en rechts en verkeer door de stad en buitenwijken worstelen, dan wordt het gelukkig weer wat rustiger en kan er weer genoten worden. aan de rechterkant wordt ik km’s lang getrakteerd op bergen met sneeuwtoppen. die vergezellen de route al en hele tijd en ik vind het niet bepaald een straf om ernaar te kijken . deze zijn echter anders. Geen idee of het de zon, de lichtval of wat dan ook is, maar ze lijken net niet echt. Bij de lunch zeg ik dat tegen Carolien en zij zegt dat het net een toneel decor leek. mij doet het denken aan ijn kindertijd dat ik een speelgoedtrein had met kunstberegen, alleen waren die groen. hoe dan ook, fascinerend. tot aan de lunch gaat het een km of 25 redelijk omhoog. Mijn benen voelen stijf en het gaat, maar niet van harte. Na de lunch voelt het een stuk beter, niet in de laatste plaats omdat het redelijk naar beneden gaat , maar de benen voelen ook wat beter. het is en prachtig stuk om door te rijden, heel veel wijngaarden en nog steeds die sneeuwtoppen. het weer is ook prima te pruimen, graadje of tegen de 30, matig windje en meestal niet tegen, kortom, het is wel 144 km, maar voelt als een fietsvakantie dag. We hebben trouwens 3 nieuwe deelnemers,  Engelsen Paul en Mike en een Aussie Tim. Zijn vriendin Maria rijdt vandaag mee en gaat morgen terug richting down under. Tegen het einde vd dag zie ik haar alleen staan, Tim is vooruit gereden om op de camping een hutje te regen voor de laatste gezamelijke nacht. Zij denkt dat ze verdwaald is dus neem ik haar op sleeptouw . als we door een dorpje rijden zie ik uit mijn ooghoeken een open ijssalon, heb al de hele dag trek in een ijsje, Maria stemt ook voor dus eten we een lekker ijsje en praten ff, leuke ontmoeting. het eindpunt is een soort van traktatie. heel leuk plekje, hostel/camping zwembad grasveld terrasje voldoende bier, kortom, garden of eden. En het is nu tegen 2100 en aan een grote tafel met nog steeds een lekker temperatuurtje en een cerveza negra, kortom, vakantie! Morgen 113 en een heel stuk omhoog en unpaved en eindigend met een bushcamp met nix, ook goed, maar nu ff niet. heb wifi dus gooi m d’r maar op. 

Chilecito – Villa Union 121 km Villa Union – San José de Jáchal campsite 125 km San José de Jáchal – Bushcamp Tocota 135 km Bushcamp Tocota Bareal 129 km Bareal -Uspallta 110 km 

Vandaag weer de eerste van een serie van 6. Op naar Mendoza waar we 2 rustdagen hebben. En dat is de laatste x van 2 rustdagen. Voel me bij het opstaan wel uitgerust, gisteren nauwelijks bewogen, maar als ik ga fietsen voel ik dat het lijf nog niet helemaal hersteld is vd ontberingen vd afgelopen dagen . Over ontberingen gesproken. Kan me ook zo voorstellen dat je daar ergens in Nederland al lezend zou kunnen denken dat ik alleen maar aan het afzien ben. Dat is deels waar. Maar ik wist van te voren niet helemaal waar ik aan begon. Heb geen blogs van anderen gelezen, geen behoefte aan. Ik wist 2 dingen zeker: 1.ik wil deze reis maken. 2. Het gaat zwaar worden, heel heel erg zwaar. maar hoe en wat precies, geen idee, dat zie ik wel. het  ( de hoofdleter automatisch na een punt is gestopt, geen idee en ga niet steeds herstellen) verdere hoe en wat? Geen idee, zie het wel. IK heb al aardig wat fietsvakanties gedaan, dit is geen fietsvakantie. ik heb wel vakantie en ben wel op reis met de fiets, maar dit is meer een expeditie.  ik probeer al schrijvend een zo reeel mogelijk beeld te schetsen van wat ik zoal beleef, zie ervaar en meemaak. En dan lijkt het soms een aan1schakeljng van ontberingen. en zo voelt het soms ook. En dan vergeet ik weleens te schrijven dat ik ondanks die ontberingen, maar dankzij het gevoel van met een groot avontuur bezig te zijn, ik heel erg aan het genieten  ben . en dat is niet 24 uur per dag iedere seconde. Net als in het gewone leven. kun je top bezig zijn, maar wil niet zeggen dat alles top is en je de hele dag de horlepiep aan het dansen bent. ik iig niet. ook een topdag/week/maand, kan momenten hebben waarvan ik denk: doe maar weg. Als ik  3 lekke banden heb ben ik gewoon chagrijnig . punt. Maar als ik dan gedoucht heb en lekker zit te eten kan ik terug kijken naar de mooie dingen vd dag. en zijn die banden weg. als de natuur mooi is, maar soms een paar 100 km hetzelfde, vind ik het prachtig, verveel me geen seconde, maar heb er danff niks nieuws over te melden. zo kan ik nog wel ff doorgaan. ik ben superblij dat ik zo bevoorrecht ben dat ik dit kan doen, op alle vlakken. 2 dagen geleden had ik voor het eerst ( de teller staat inmiddels ruim over de 6000 km) dat ik het ff helemaal gehad had. zat er ff doorheen. en ook dat hoort erbij. En, het betreft hier 1 van mijn grote hobby’s, reizen. Ooit mee begonnen, heeft me gepakt en nooit meer los gelaten. Hoe dat komt en wat dat is, daar zijn boeken over vol geschreven, ga ik dus maar hier niet doen. Maar het beste te vergelijken met goeie muziek, het raakt me, boeit me, kan me ontroeren, het verrijkt me het is 1 grote emotionele trip. En daar ben ik nou 1maal wel van. Kortom, ondanks alles maar dankzij veeeeel meer geniet ik volop, ook als dat ff niet genoemd wordt . Alsdatmen zich daar geen zorgen over hoeft te maken. 

De route van vandaag begint met een km of 18 omhoog. niet vreselijk, maar voelbaar. moet echt weer op gang komen. maar, voor het oog is er weer zat te genieten. het is een soort grand canon gebied kwa kleuren entekeningen kn de rotsen. voornamelijk rood en weer volop van die mega cactussen. heb weer zat foto’s , maar helaas tablet vergeten bij me te houden. vanaf dat ding kan ik nl af en toe wel op dit blog plaatsen, met de telefoon lukt dat nauwelijks meer. waarom? geen idee..de lunch is op de top vd 2e klim. die is iets langer, maar prima te doen en nog steeds dat prachtige uitzicht. tussendoor is een unpaved afdaling, wasbord en grind, hobbel me het leplazerus maar weiger bandenspanning te verlagen. is ook minder dan verwacht , km of 15. dan leuk dorpje door, wat lekkers kopen en op naar de rest. na de lunch is spannend, wat gaat de wind doen. lange afdaling begint met plus 50, fan weer stukje omhoog, wat vlakker naar beneden, maar met rustig aan meetrappen plus 30, dus gaat cresendo. daneen heeeeeel lang stuk gemeen omhoog , wind klein btje schuin achter, trap zo rond de 28 omhoog, zal dus wel echtniet tegen zijn. fiets voelt overigens niet goed, ketting loopt aan, nog steeds een irritante tiktik vrij scherp, metmuziek aan valt het mee. en ik heb het rare gevoel dat mijn zadel was gezakt is. zit heel strak duszal wel niet , maar toch. Wordt vervolgdt. Pa Piet Nouwen wordt volgende week 90!! Yeah! En er is vanavond een verrassingsetentje in het aloude Waaltje in Heerjansdam. Vanouds vd famikie Limburg, vrienden van mijn vader. probeer op tijd te zijn km te kijken of er wifi is dat ik ff kanbellen. Vlak voor het dorp is eenleuk uitziend toeristen centrum met wifi en zowaar goeie verbinding en pa ff gesproken. leuk om op afstand toch ff dichtbij te zijn. daarna nog even hal uurtje met Hanneke bij geklets, is het inmiddels dik 5 uur geweest. inmidels lekker wee geworden, vanmorgen koud en met arm en been warmers en jas gereden, dus de camping kan wel even wachten, eerst ff terrasje pakken. Topdag!

Zit inmiddels in mijn 3e tent, die vooralsnog prima is en te leen gekregen van Bike-dreams . Door iemand achter gelaten en ikke blij mee. Na weer een lange maar mooie en prima fietsdag. Het venijn  zit vandaag vooral in de staart. Het is best warm maar niet te, wel droge lucht, heel veel gedronken na de lunch. En dan gaat het ineens een paar km omhoog met een stijgingspercentage die klein verzetje vraagt die ik al heel lang niet gebruikt heb. Maar heb prima benen vandaag en gaat goed. Het scenario is ook ineens van woestijn achtig en droog veranderd naar smalle weg dicht op de bergen en veellichtgroene begroeiing ,  mooi om doorheen te rijden. Camping is een soort veredelde bushcamp , maar met toilet en douche, helaas mijn gitaar oorbelletje kwijt geraakt 😢😢 waarschijnlijk bij het  afdrogen in de handdoek blijven hangen. ga morgen wel ff kijken, maar weinig hoop. En bij aankomst mijn enige multifocaal niet zonnebril kapot, poot eraf. Door Rob met een ijzerdraadje gefixt. Na het eten is er ineens iemand vd pers.hou het kort, ga slapen, morgen de zwaarste dag vd hele tour met aan het eind vd 135 km een km of 20 steil omhoog door het zand. Zal wel truck worden. Lekker slapen. Lekker geslapen, en, wonder boven wonder, eerst oorbelletje niet gevonden maar met bril op wel! Zonder achter kantje,  maar ikke blij. Bij het vertrek is de pers weer aanwezig, compleet met cameraploeg. Veel belangstelling voor mijn Rohloff. Ze zeggen dat het op YouTube komt, dus wellicht daar kijken op Bike-dreams en wie weet. 

De rit begint met en prachtig uitzicht bij een stuwmeer en later gewoon  meer met kleurrijke rotsformaties en bos pp de achtergrond. OOK een km of 50 verd er wordt ik weer getrakteerd op buitengewoon prachtige  uitzichten over een meer waar ogenschijnlijk zo her en der wat rotsformaties gedropt zijn. Wil heel graag hier de foto’s van laten zien op dit blog.  begon prima, werkt nu voor geen meter meer. Alls je ze wilt zien, ga naar google, vul in hans nouwen facebook, dan zie je Hans Nouwen from Rijsoord, klik die aan en dan op foto’s en dan op tijdlijnfoto’s. Is en btje omweg, helaas. Daarna gaat het n btje naar beneden met een alles vernietigende wind. ik rij op een recht stuk, 2 baans, wind is meer dan fors, geeft ineens volgas en k zit vol op de verkeerde kant vd weg. Gelukkig geen verkeer in de buurt. stuur naar rechts en vol aanzetten dan ben ik weer aan de kant en er nu op beducht, geloof me, is keihard werken. Na 70 km zie ik John en Elke, ze zijn bang de lunchtruck gemist te hebben. Ik weet zeker vn niet en dat stelt ze gerust hoor ik later. Uiteindelijk staat de lunchtruck op km 80. het is 1430 als ik daar aankom. En dan om 0700 ontbeten. Kortom,  ik vind dat wel een duidelijk verbeterpunt in de organisatie. de snelle mannen zijner al om een uur of 12, en dan is de wind nog maar net begonnen. die hebben dus 3 dubbel voordeel. 

Na de lunch, John en Elke nemen de truck, ik niet, begint het hoopvol met gunstige wind. Ik  heb horror stress gehoord over de laatste  20/30 km unpaved met veel los zand. in mijn hoofd heb ik me al overgegeven aan in de truck stappen op het moment dat die passeert.  Als het unpaved begint voel ik me best nog/ weer energiek. WEL veel los spul, maar rijdt aardig. Na een km of 10 is er een Y splitsing. Gps zegt rechts aanhouden. Papier zegt follow man road, leftside is loose sand! Man,  daar moet je niet wezen. km of 5 verderop, ik hebdaar meer daneen uur over gedaan. Gaat omhoog van steen naar steen en glibberde glib. Als ik achterom kijk zie ik iets roodachtig van links naar rechts bewegen over de weg die ik verlaten heb. AY, dat lijkt verdachte ht veel op de lunchtruck en hij rijdt de afslag die ik genomen heb voorbij. SHIT. IK kijk op de gps, die geeft nog steeds aan dat ik goed zit. Denk ik. rommel wat met de instellingen, rij nog een stukje en zie ineens dat de km’s nog te rijden vermeerderen ipv verminderen. En dan weet ik het zeker; fout gereden. IK blijf er opmerkelijk rustig onder, lijk bijna een soort van trots dat ik het zelf ontdekt heb. Ok,  omdraaien en dat fuck stuk naar beneden glibberen, hoef iig niet te trappen en weet zeker, onderaan rechtsaf en alles zal regkom. Durf wel even, maar dat doet het ook. Het loopt al tegen 7 uur, heb de gedachte van dat ze me toch niet vergeten zullen zijn pas een paar keer gedelete alsik in de verte een stofwolk zie naderen en even later zwaailichten op het dak zie. Yeah, gered. Even later stopt de lunchtruck naast me, Sybren springt eruit en ik wordt omstrengeld door bijna 2 meter Fries enthousiasme en warmte met de tekst: wat ben ik onwijs blij jou te zien. Gevolgd door : wil jij een lekker koud biertje? Het is nog zeker een half uur rijden en net voor donker komen we aan. De maaltijd is bijna ten einde Koken Anneke komt heel lief vragen of ik al aanspraakbaar ben, ja hoor,  eerst de boel of eerst eten? Doe maar eten joh, kun jij ook verder met je programma. Heerlijk gebakken aardappels met een peleton van een ribeye en salade en lekker toetje. zit nog in me korte broek en begin bets te bibberen want we zitten weer tegen de 3000 meter. Dan tentje en dat is wel ff slikkende.  In eerdere situaties kwam van alle kanten hulp en licht bijschrijven enzo, 0,0 nadat nop. Ik sta in het donker te kloten. Margret komt voorbij ( ik heb haar zeker meer dan een x of 20 geholpen met haar tentje opzetten), ze struikelt bijna over me heen; geen krimp noch boe noch bah. Is toch wel even slikkende dit stukje 1 richtingsverkeer. Ondanks dat het menie ver ast.  klaar.  

Het begint weer n btje een lang verhaal te worden voor de spanningsboog. ff grote stappen gauw thuis. Vanuit Tocota begint het met 49 km unpaved naar beneden. Het is een lange dag dus ontbijt om 7 uur en dan is het nog donker en best koud. We slapen op 2600 dus de nacht is ook fris te noemen, heb gelukkig de deken weer te leen gekregen. In die afdaling ben ik gevallen, stelt niks voor, bijna vanuit stilstand. Margret is gevallen 8 hechtingen  in elleboog en een paar dagenniet fietsen. IS na de val door Anne ( verpleegkundige) verbonden en heeft uitgereden.   Lunch met Wifi plein, ff kort gebeld en voetbal uitslagen gekeken. Helaas 1e punt verlies Feyenoord tegen 020 😀😊. Na de luch wind best  gunstig, lekker bezig, shit, zachte band. wil gaan verwisselen, ben echter niet zeker dus pompen, doorrijden tot de lunchtruck komt met goeie pomp, hard opgepompt,  uitgereden en zie voor het slapengaan, zacht.Bij binnenrijden van het dorp zie ik op het plein een groot wifi bord,  openverbinding ruim half uur bijgekletst met Hanneke. word ikke altijd heel blij van! Prima camping heerlijke douche en Anneke is  30 jaar getrouwd en trakteert op een hart en andere onderdelen verwarmend likeurtje waar me de naam ff van ontschoten is. 

De volgende morgen, koud! en dan die fuckband vervangen. We staan tussen hoge bomen, de zon is er wel maar dringt niet door. Ype helpt gelukkig ff en hij doet het nog steeds. Vanuit Bareal koud, mooi begin omhoog maar loopt heerlijk . na 50 km unpaved tot 89. 39 km hobbels en hard werken, en dan is een understatement van jewelste. Tegen het einde ben ik het echt o heel erg vreselijk zat! BEN moe, ben gaar, ben koud, ben het gehobbel en geslip zo zat, kost me zoveel energie.  En als het asfalt begint, gaat het ookbetrekken, en spetteren. nog kouder. gelukkig nog regenkleding bij me die ook windbestendig is. Camping, mwah, laat binnen eten, ff opwarmen bij kampvuur, dan ineens volop wii en foto’s verstuurd en slapen! De laatste van deze 6 begint met van 2000 naar 3000. over 30 km en bijna geheel unpaved! met Voorla de laatste 5 km losse zooi zodat ik regelmatig geparkeerd sta danwel doorslip. En an de laatste km; STEIL! niet te zuinig. het is echt prachtig, hoor ik later, heb er geen oog voor,ben aan het overleven. ook deel van het pakket, ik loop niet over van ambities en ben niet zo van competitie en  presteren, maar dit allemaal doen vind ik toch btje stiekem wel een prestatie. ook een deel van het pretpakket, grenzen verkennen en verleggen. de afdaling is echt heel supermooi en daar heb ik welvan kunnen genieten en dat dan ook volop gedaan.foto’s staan opfacebook. ga stoppen en kijken of er een pakketje regenschoenen is aangekomen. Later.